9 juni 2016
Ka-ching!
Het wonder is geschied. Na het maandenlang vroom invullen van blauwe werkloosheidskaarten. Na het kopiëren, verzenden en aantekenen van opgegraven documenten ter staving van mijn bestaan. Na het doorworstelen van formulieren met ingewikkelde berekeningen waar ik niet voor gestudeerd heb. Na wachtruimtes en wachtmuziek en wachtlijsten en amper wachtverzachter. Na jargon en misinformatie en loze beloften. Na het verguizen van de bureaucratie en heimwee (bijna) naar die tijden toen een nieuwe maancyclus gelijk stond met de storting van een loon, een loon dat ik vervolgens kon opdoen aan verantwoorde aankopen zoals tweelagig toiletpapier en paarse Balisto’s.
Vandaag ben ik betaald. Door u. Het heeft haast even lang geduurd als die ene keer met de regeringsvorming, maar het geeft niet. Ik vergeef de administratie, de bureaucratie, welaan dan, de gehele ambtenarij. Ik ben niet eens kwaad omdat het bedrag niet volstaat om mijn levensstijl op peil te houden (verkopen ze fake Balisto’s in de Aldi?). Nee, ik ben verdomme blij. Want vandaag, zo’n maand of zes na mijn ontslag, ben ik de trotse eigenaar van ettelijke euri, op mijn rekening gestort door mijn nieuwe dikke vrienden van de HVW.
Wat hebben we geleerd in deze maanden van eindeloos gewacht en verwarde communicatie per brief? Wij hebben geleerd dat gij gegeven informatie wel in de bek zult kijken. Ge zult die tanden keuren als betrof het een slaaf die belooft uw nieuwste plan voor een piramide eigenhandig uit de rots te zullen houwen. Ge zult die muil opentrekken, wijd, er uw hand in stoppen en tasten in het duister tot ge u ervan kunt vergewissen dat zich daar in die holtes geen verrassingen schuilhouden, zoals dat ge pas recht hebt op een uitkering vanaf half maart, omdat ge uw ontslagvergoeding hebt geweigerd. (Dan doet een mens al eens iets sympathieks, naait het systeem u lekker met een puntig potloodje.)
Maar ge moogt dus weer met beide oren slapen, beste Mecenas. Ik hoef mijn gin tonics niet meer op de poef te drinken. (Nogmaals mijn excuses voor mijn dure smaak, vrienden. De pils wil maar niet overeenkomen met mijn smaakpapillen, ik prefereer nu eenmaal wat gechambreerd rood of een subtiele, kosmopoliete mix met vodka.) Ik heb ineens mijn geld nuttig besteed, namelijk aan een blond kapsel. Echt waar: ik ben nu blond, platinum zowaar, en gekapt au carré. Een Jommekeskopke van net geen 200 euro. Dank u, lieve medemens, voor deze investering in mijn vlasblonde lokken. De toekomst zag er nooit zo rooskleurig uit: alle onderzoeken wijzen erop dat blondines voorop liggen in de ratrace, en dankzij uw sponsoring en mijn getalenteerde kwaffeur, zal mijn carrière binnen afzienbare tijd bloeien. Voorspoed is onderweg.
Als teken van mijn dankbaarheid, beloof ik u dat ge mijn haren moogt aaien als ge mij daarom verzoekt. Tenzij ge zo iemand zijt met rouwranden onder uw nagels. Dan niet.