1 januari 2016
Alle begin is moeilijk
Gisteren nog zat ik op de trein, daar op dat stuk waar elke verbinding met technologie en schadelijke golven actief wordt bestreden, en gaf ik mezelf een klets, op de wang, om me te vermannen in het aanschijn van de vele borden en gesprekken die mij in de komende uren te wachten stonden. Ik had mijn gouden broek aan.
Maar dat was 2015. Vandaag is het 2016 en is alles anders. Ik heb een theorie dat mijn haar sneller vuil wordt als mijn humeur ondermaats is. Psychosomatiek kent vreemde uitingsvormen. Mijn frou was vettig en op de trein waren geen camouflagemiddelen beschikbaar. Enkel een kam. Die had ik bij — ik ben niet de persoon die kammen vindt op de vloer van de stoptrein naar Antwerpen-Berchem. Ik legde me neer bij mijn teleurstellende kapsel en smeerde wat dingen op mijn gezicht die mijn gemoedstoestand moesten camoufleren. Garnier BB Creme original/classic, miracle skin perfector, light/claire. UNE matt minerals powder foundation MM03, 12 hours stay. Ik bedacht nog dat mijn pishumeur zich minder liet raden als ik mijn ogen dicht hield, maar dat bleek erg onpraktisch. Ik had nog acht haltes om vrolijk te worden voor het nieuwe jaar en twaalf mensen die lief en vriendelijk en intelligent zijn en met mij zouden willen praten over mijn nakende wedergeboorte als planloze klaploper, profiteur van het systeem dat zij bij elke verkiezingsronde bejubelen en eren met een rood bolletje in de juiste kolom van mogelijks dezelfde kleur. Waarvoor mijn oprechte dank, overigens.
Het beste aan werkloos zijn tot nu toe (20 uur en 29 minuten) is dat ik mijn computer en telefoon niet meer hoef te schuwen. Niet langer zijn het loeiende kazernes die voortdurend noodsignalen uitsturen met labels als ‘dringend’ en herinneringen proclameren waar gepiep en vrrrrr van dure gadgets mee gemoeid is. Ik heb vandaag twee mailboxen, ten opzichte van zeven gisteren. Ik kan van niemand nog vergaderverzoeken ontvangen.
Ik overschouw de stand van zaken tot dusver. Er staat 382 euro op mijn zichtrekening en Ierland bezorgt mij orgasmes ook al loop ik Oud en Nieuw en dat klotevuurwerk te verafschuwen. Afsluitend val ik op deze eerste dag als officieel werkloze in slaap in de zetel, met Chopin, naast een lege pizzadoos. Crusty adventures, here I come.